2009-2012 KVC De Zeemeeuw Oostende
2013-2016 (Young) Telenet-Fidea
2016-2017 Marlux-Napolean Games
2018-2019 Marlux-Bingoal
2019-heden Pauwels Sauzen-Bingoal
Geboren te Kortrijk op 22 oktober 1997
Woont in Kaster
Lengte: 1,65 m
Gewicht: 56 kg
Trainer: Rudi Van de Sompel
Wereldkampioen (Zolder 2016 U23, Valkenburg 2018 U23)
Europees kampioen (Lorsch 2014 junior, Tabor 2017 U23, Rosmalen 2020 elite)
Belgisch kampioen (Leopoldsburg 2010, Langdorp MTB 2011, Hooglede-Gits 2012, Mol 2013, Waregem 2014, Erpe-Mere 2015)
Gestart met veldrijden op 11 jaar. Wint alle wedstrijden in het veld bij de 14-jarige aspiranten en wordt in dat jaar Belgisch kampioen cyclocross in Leopoldsburg en Belgisch kampioen mountainbike in Langdorp. Wordt daarna nog eens 4x Belgisch kampioen op rij als nieuweling en junior. Wint 23 wedstrijden als tweedejaars nieuweling en doet dit nog eens over bij de tweedejaars junioren met 22 wedstrijden. Wordt Europees kampioen in Lorsch en vicewereldkampioen in Tabor. Wordt eindwinnaar in de Wereldbeker en de Superprestige. Doet dit nog eens over als eerstejaars belofte. Behaalt brons op het EK in Huijbergen. Komt ten val in de start op het BK in Lille en kan niet meer herstarten. Wordt in Zolder de jongste wereldkampioen U23 ooit op 18 jaar en 3 maanden en verovert de 11e plaats op de UCI ranking. Wordt belofte met profcontract bij Marlux-Napolean Games in juni 2016. Heeft een iets moeilijker jaar als tweedejaars. Wint 8 wedstrijden, behaalt nog 10 podiumplaatsen en wordt eindwinnaar DVV Trofee. Wordt Europees kampioen U23 in Tabor en wereldkampioen in Valkenburg als derdejaars belofte. Wordt eindwinnaar DVV Trofee. Rijdt de Superprestige grotendeels bij de profs. Evenaart zijn eerste jaar als belofte met winst in 12 wedstrijden en nog 6 podiumplaatsen, behaalt enkele mooie ereplaatsen bij de profs en staat 14e op de UCI ranking. Wordt als laatstejaars belofte vice-Europees kampioen U23 in Rosmalen en vicewereldkampioen U23 in Bogense. Behaalt 10 top5-plaatsen bij de profs (4e op het BK in Kruibeke) en staat 13e op de UCI ranking. Vanaf het seizoen 2019-2020 rijdt Eli voor het eerst een volwaardig profprogramma.
Jeugd:
159 podiumplaatsen
102 zeges
14 medailles (WK 2x goud 2x zilver - EK 2x goud 1x zilver 1x brons - BK 6x goud)
6 klassementen (2x Wereldbeker - 2x Superprestige - 2x DVV Trofee)
Eli kent een fantastisch eerste profseizoen 2019-2020, goed voor 10 overwinningen waarvan de WB Iowa City, Waterloo, Bern en Nommay en klassiekers als Gavere en de Koppenberg. In totaal behaalt hij 24 podiumplaatsen, waarvan nog eens 10 tweede plaatsen, meestal na MVDP. Hij zet de DVV Trofee op zijn naam en wordt 2e in de Superprestige en de Wereldbeker eindstand. De WB wedstrijden worden verdeeld tussen Eli en MVDP. Hij wordt vice Europees kampioen op 3" van MVDP in Silvelle en vice Belgisch kampioen na Sweeck in Antwerpen. In de modder van Dübendorf wordt hij 10e op het WK. Eli klimt op naar de 3e plaats op de UCI ranking.
In maart 2020 gaat de corona lockdown in. Het seizoen van 2020-2021 gaat door zonder publiek. 6 van de 11 WB wedstrijden worden afgelast.
In zijn tweede profseizoen 2020-2021 wordt Eli Europees kampioen in Rosmalen voor Michael en Lars. Hij is daarmee de eerste renner in de geschiedenis die zowel als junior, belofte en elite Europees kampioen wordt. Eind december komt hij zwaar ten val in Zolder met een luxatie van de elleboog als gevolg. Daardoor ziet hij zijn voorsprong in de Superprestige slinken. Aan het eind van het seizoen ondergaat hij een operatie en blijkt dat de gewrichtsband van de elleboog gescheurd is. Eli rijdt wel nog het seizoen uit. De WB is geen succes met mechanische pech in Namen en opgave in Hulst, de andere rijdt hij niet. Hij moet opgeven in het BK in Meulebeke en wordt zevende op het WK in Oostende. Hij behaalt toch nog 7 overwinningen waaronder de Koppenberg voor de 2e keer. Hij weet ook opnieuw het eindklassement van de X2O Trofee te winnen. Hij wordt 2e in de Superprestige eindstand en 18e in de Wereldbeker. Eli staat nu 2e op de UCI ranking.
In het seizoen 2021-2022 pakt Eli 14 overwinningen, waaronder 7 wereldbekers! Hij schrijft voor het 3e jaar op rij de Koppenberg op zijn naam en wint klassiekers als Overijse en Koksijde. Van de 40 crossen die hij rijdt, staat hij 29x op het podium. Het EK op de Vamberg valt tegen. Eli wordt er 12e nadat de Belgen elkaar in de vernieling rijden en Lars Van der Haar Europees kampioen wordt. Het BK in Middelkerke is snel beklonken met een DNF. Op de WK vliegmeeting in Fayetteville verovert Eli brons, na Pidcock en Van der Haar. Hij wint het eindklassement van de Wereldbeker en de Superprestige, en wordt 2e in de X2O Badkamers Trofee na Toon Aerts. Eli staat dan No. 1 op de UCI wereldranking!
Seizoen 2022-2023 begint met 5 overwinningen, waaronder de WB-triple Waterloo, Fayetteville en Tabor, en 4 podiumplaatsen. Zware ontgoocheling op het EK in Namen. Eli neemt een verschroeiende start maar op de schuine kant verstapt hij zich en moet opgeven met hevige pijn in zijn linkerbeen. Hij blijft volhouden maar door aanhoudende rugproblemen kan hij de volgende wedstrijden onvoldoende kracht zetten en lijdt hij felle pijnen. Niettemin rijdt hij nog redelijke wedstrijden, maar winnen lukt niet. Na de WB Antwerpen vertrekt hij op stage naar Spanje en vliegt tussendoor naar de WB Dublin en Val di Sole. Dublin is een slijtageslag in de modder. Val di Sole is zowaar nog erger als Eli zwaar valt en wordt afgevoerd. Hij keert terug naar Spanje met Fien. En zowaar, in de kerstperiode lijkt Eli herboren. Zolder voelt al beter, en vanaf Diegem begint hij zich steeds sterker te voelen, ondanks de immer aanwezige pijn. Op 1 januari in Baal wint hij na een lange tijd nog eens en verslaat hij zelfs Pidcock. Hij zet zijn zinnen op het BK in Lokeren en skipt de WB in Zonhoven. Het wordt een natte editie. Eli valt en kan nog onvoldoende kracht zetten voor de strijd voor het podium. Hij wordt 4e. Eli staat vervolgens wel nog te blinken op het podium met Wout en Mathieu in Herentals en Benidorm, en als kers op de taart ook op het WK in Hoogerheide. Hij wint het felbegeerde brons op het wereldkampioenschap! In februari kan hij nog de SP Middelkerke en X2O Brussel winnen en zet de teller op een totaal van 8 overwinningen. Enkel Wout doet beter met 9 overwinningen. Eli kan tot grote vreugde de eindwinst in de X2O Trofee veilig stellen. In de Superprestige wordt hij 2e en in de Wereldbeker 3e. Eli staat dan No. 4 op de UCI ranking.
2013-2016 (Young) Telenet-Fidea
2016-2017 Marlux-Napolean Games
2018-2019 Marlux-Bingoal
2019-heden Pauwels Sauzen-Bingoal
Geboren te Kortrijk op 22 oktober 1997
Woont in Kaster
Lengte: 1,65 m
Gewicht: 56 kg
Trainer: Rudi Van de Sompel
Wereldkampioen (Zolder 2016 U23, Valkenburg 2018 U23)
Europees kampioen (Lorsch 2014 junior, Tabor 2017 U23, Rosmalen 2020 elite)
Belgisch kampioen (Leopoldsburg 2010, Langdorp MTB 2011, Hooglede-Gits 2012, Mol 2013, Waregem 2014, Erpe-Mere 2015)
Gestart met veldrijden op 11 jaar. Wint alle wedstrijden in het veld bij de 14-jarige aspiranten en wordt in dat jaar Belgisch kampioen cyclocross in Leopoldsburg en Belgisch kampioen mountainbike in Langdorp. Wordt daarna nog eens 4x Belgisch kampioen op rij als nieuweling en junior. Wint 23 wedstrijden als tweedejaars nieuweling en doet dit nog eens over bij de tweedejaars junioren met 22 wedstrijden. Wordt Europees kampioen in Lorsch en vicewereldkampioen in Tabor. Wordt eindwinnaar in de Wereldbeker en de Superprestige. Doet dit nog eens over als eerstejaars belofte. Behaalt brons op het EK in Huijbergen. Komt ten val in de start op het BK in Lille en kan niet meer herstarten. Wordt in Zolder de jongste wereldkampioen U23 ooit op 18 jaar en 3 maanden en verovert de 11e plaats op de UCI ranking. Wordt belofte met profcontract bij Marlux-Napolean Games in juni 2016. Heeft een iets moeilijker jaar als tweedejaars. Wint 8 wedstrijden, behaalt nog 10 podiumplaatsen en wordt eindwinnaar DVV Trofee. Wordt Europees kampioen U23 in Tabor en wereldkampioen in Valkenburg als derdejaars belofte. Wordt eindwinnaar DVV Trofee. Rijdt de Superprestige grotendeels bij de profs. Evenaart zijn eerste jaar als belofte met winst in 12 wedstrijden en nog 6 podiumplaatsen, behaalt enkele mooie ereplaatsen bij de profs en staat 14e op de UCI ranking. Wordt als laatstejaars belofte vice-Europees kampioen U23 in Rosmalen en vicewereldkampioen U23 in Bogense. Behaalt 10 top5-plaatsen bij de profs (4e op het BK in Kruibeke) en staat 13e op de UCI ranking. Vanaf het seizoen 2019-2020 rijdt Eli voor het eerst een volwaardig profprogramma.
Jeugd:
159 podiumplaatsen
102 zeges
14 medailles (WK 2x goud 2x zilver - EK 2x goud 1x zilver 1x brons - BK 6x goud)
6 klassementen (2x Wereldbeker - 2x Superprestige - 2x DVV Trofee)
Eli kent een fantastisch eerste profseizoen 2019-2020, goed voor 10 overwinningen waarvan de WB Iowa City, Waterloo, Bern en Nommay en klassiekers als Gavere en de Koppenberg. In totaal behaalt hij 24 podiumplaatsen, waarvan nog eens 10 tweede plaatsen, meestal na MVDP. Hij zet de DVV Trofee op zijn naam en wordt 2e in de Superprestige en de Wereldbeker eindstand. De WB wedstrijden worden verdeeld tussen Eli en MVDP. Hij wordt vice Europees kampioen op 3" van MVDP in Silvelle en vice Belgisch kampioen na Sweeck in Antwerpen. In de modder van Dübendorf wordt hij 10e op het WK. Eli klimt op naar de 3e plaats op de UCI ranking.
In maart 2020 gaat de corona lockdown in. Het seizoen van 2020-2021 gaat door zonder publiek. 6 van de 11 WB wedstrijden worden afgelast.
In zijn tweede profseizoen 2020-2021 wordt Eli Europees kampioen in Rosmalen voor Michael en Lars. Hij is daarmee de eerste renner in de geschiedenis die zowel als junior, belofte en elite Europees kampioen wordt. Eind december komt hij zwaar ten val in Zolder met een luxatie van de elleboog als gevolg. Daardoor ziet hij zijn voorsprong in de Superprestige slinken. Aan het eind van het seizoen ondergaat hij een operatie en blijkt dat de gewrichtsband van de elleboog gescheurd is. Eli rijdt wel nog het seizoen uit. De WB is geen succes met mechanische pech in Namen en opgave in Hulst, de andere rijdt hij niet. Hij moet opgeven in het BK in Meulebeke en wordt zevende op het WK in Oostende. Hij behaalt toch nog 7 overwinningen waaronder de Koppenberg voor de 2e keer. Hij weet ook opnieuw het eindklassement van de X2O Trofee te winnen. Hij wordt 2e in de Superprestige eindstand en 18e in de Wereldbeker. Eli staat nu 2e op de UCI ranking.
In het seizoen 2021-2022 pakt Eli 14 overwinningen, waaronder 7 wereldbekers! Hij schrijft voor het 3e jaar op rij de Koppenberg op zijn naam en wint klassiekers als Overijse en Koksijde. Van de 40 crossen die hij rijdt, staat hij 29x op het podium. Het EK op de Vamberg valt tegen. Eli wordt er 12e nadat de Belgen elkaar in de vernieling rijden en Lars Van der Haar Europees kampioen wordt. Het BK in Middelkerke is snel beklonken met een DNF. Op de WK vliegmeeting in Fayetteville verovert Eli brons, na Pidcock en Van der Haar. Hij wint het eindklassement van de Wereldbeker en de Superprestige, en wordt 2e in de X2O Badkamers Trofee na Toon Aerts. Eli staat dan No. 1 op de UCI wereldranking!
Seizoen 2022-2023 begint met 5 overwinningen, waaronder de WB-triple Waterloo, Fayetteville en Tabor, en 4 podiumplaatsen. Zware ontgoocheling op het EK in Namen. Eli neemt een verschroeiende start maar op de schuine kant verstapt hij zich en moet opgeven met hevige pijn in zijn linkerbeen. Hij blijft volhouden maar door aanhoudende rugproblemen kan hij de volgende wedstrijden onvoldoende kracht zetten en lijdt hij felle pijnen. Niettemin rijdt hij nog redelijke wedstrijden, maar winnen lukt niet. Na de WB Antwerpen vertrekt hij op stage naar Spanje en vliegt tussendoor naar de WB Dublin en Val di Sole. Dublin is een slijtageslag in de modder. Val di Sole is zowaar nog erger als Eli zwaar valt en wordt afgevoerd. Hij keert terug naar Spanje met Fien. En zowaar, in de kerstperiode lijkt Eli herboren. Zolder voelt al beter, en vanaf Diegem begint hij zich steeds sterker te voelen, ondanks de immer aanwezige pijn. Op 1 januari in Baal wint hij na een lange tijd nog eens en verslaat hij zelfs Pidcock. Hij zet zijn zinnen op het BK in Lokeren en skipt de WB in Zonhoven. Het wordt een natte editie. Eli valt en kan nog onvoldoende kracht zetten voor de strijd voor het podium. Hij wordt 4e. Eli staat vervolgens wel nog te blinken op het podium met Wout en Mathieu in Herentals en Benidorm, en als kers op de taart ook op het WK in Hoogerheide. Hij wint het felbegeerde brons op het wereldkampioenschap! In februari kan hij nog de SP Middelkerke en X2O Brussel winnen en zet de teller op een totaal van 8 overwinningen. Enkel Wout doet beter met 9 overwinningen. Eli kan tot grote vreugde de eindwinst in de X2O Trofee veilig stellen. In de Superprestige wordt hij 2e en in de Wereldbeker 3e. Eli staat dan No. 4 op de UCI ranking.
